Berenbos

Kort geleden ging ik met mijn klas op schoolreisje. Zo’n klassieke volmaakte kinderdag: met de bus naar de dierentuin. Geweldig najaarsweer, geslenter, verwondering, geschreeuw, eindeloos gespeel, een ijsje eten, vies worden, over al je grenzen heen gaan. Met aan het eind van de terugreis de evergreen: kinderen verstoppen zich onder de stoelen. Schooldirecteur “in paniek” tegen ouders: “Alle kinderen kwijtgeraakt!” En dan allemaal tegelijk in beeld. Ouders reageren vrolijk en volgens verwachting opgelucht. Als in een oudhollandse film. Vlak voor we terug moesten wilde Jayson -een jongetje uit de groep waaraan ik lesgeef-, de wolven nog zien. Die hadden we gemist. De overige de kinderen bleven achter op een springkussen en ik ging met het jongetje op weg naar de wolven. We moesten snel zijn, de bus zou zo vertrekken. We haastten ons langs vele bijzondere dieren, alsof we 1 minuut gratis mochten winkelen. Jayson deed verslag van alles. “Kijk meester, de flamingo’s en daar zijn de slangen, die hebben we ook nog niet gezien. En die adelaar, weet je dat die wel 2 meter breed is als hij zijn vleugels uitslaat. En die olifant komt alleen in Afrika voor!” Ik verbaasde me over zijn kennis. In de klas is zijn concentratieboog kort, schiet hij soms alle kanten op, kan hij zijn klasgenoten flink storen. ik ben dol op hem, maar heb er vaak mijn handen vol aan om hem positief op koers te houden. In het berenbos keken we ademloos naar de twee indrukwekkende diersoorten die naast elkaar leefden. De ranke, gespierde wolven met hun felle ogen en spitse snuiten. De logge beren met hun bruine vacht, wiegend met hun imposante lijven. Een wolf rende langs een tunneltje, waaruit net een beer tevoorschijn kwam. Ze schrokken allebei. Even stonden ze stil. Plotseling maakte de beer een onhandige vechtbeweging. De wolf deed een stap terug en gromde. Vervolgens gingen ze allebei een andere kant op. Jayson en ik lachten om deze rare ontmoeting. “Dit heb ik ook wel eens met Mick”, zei hij. “Dan schrikken we van elkaar en gaan we bijna vechten. Maar dan gaan we toch weg.” Wat knap van jullie.,” zei ik. “En ben jij dan de beer of de wolf?” Hij dacht na. “Soms de beer en soms de wolf.” Terwijl we terug renden naar het plein waar we verzamelden zei hij hijgend: “Ik heb vandaag de mooiste dieren gezien van mijn hele leven!” Dit schoolreisje was zo waardevol. Het heeft onze band versterkt en ik weet beter hoe ik hem kan bereiken. Helaas heb ik geen beren en wolven in mijn klas. En ik moet Jayson ook gewoon rekenen en spelling geven. Maar als ik mijn taal kort en bondig houd, als ik ervoor zorg dat hij kan bewegen en als hij zelf op onderzoek uit kan, zie ik soms in zijn sprankelende ogen even het dierentuingeluk.